… Είναι η τάξη – Η καπιταλιστική.
Οι συνομιλίες, η λύση και η ειρήνη βρίσκονται στις ξέρες. Η λυσοφοβική δεξιά τρίβει τα χέρια της. Η νεοναζιστική ακροδεξιά έγινε, έστω στιγμιαία, πολιτικός ρυθμιστής των εξελίξεων.
Και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που είναι έξυπνος άνθρωπος, λέει μπούρδες όπως “Τι να διορθώσουμε, την Ιστορία;”.
Πάντως αν η αποχή του ΔΗΣΥ στην ψήφιση της πρότασης του ΕΛΑΜ να τιμάται το ενωτικό δημοψήφισμα έχει γίνει κιόλας Ιστορία – γιατί όχι, είναι τόσο χοντροκομμένο το συμβάν που δε χρειάζεται να περάσουν δεκαετίες, λίγες μέρες, λίγες ώρες ακόμα, είναι αρκετές για να αποκρυσταλλωθεί και καταγραφεί το νόημα του – τότε ναι, μπορούν να γίνουν διορθωτικές κινήσεις.
Αλλά δεν γίνονται. Γίνονται τα αντίθετα. Γιατί;
Θεωρία πρώτη: Φταίνε τα άτομα και οι προσωπικές φιλοδοξίες τους, συγκεκριμένα του Προέδρου της Δημοκρατίας.
Έτσι ο Μιχάλης Παπαπέτρου, παλιότερα της Αριστεράς, παλιότερα ηγέτης του Κόμματος Ελευθέρων Δημοκρατών που σημαία του είχε την επαναπροσέγγιση και τη λύση του Κυπριακού, ξεκίνησε το άρθρο του “Ανοικτή Επιστολή στον Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη” στον Φιλελεύθερο της 7/3/2017 έτσι:
“Θα προτιμούσα να σου διατυπώσω τις απόψεις μου δια ζώσης, όπως έπραξα αρκετές φορές στο παρελθόν, γιατί ο διάλογος αποτελεί αναμφίβολα πιο αξιόπιστο τρόπο προβληματισμού, απ` ότι ο μονόλογος μιας επιστολής. Επειδή, όμως, αντιλαμβάνομαι και σέβομαι το πολύ βεβαρημένο πρόγραμμά σου, θα επιχειρήσω να μοιραστώ μαζί σου κάποιες σκέψεις μου, σχετικά με το κυπριακό.”
Όμως ο “σεβασμός στο πολύ βεβαρημένο πρόγραμμα” – που να βρεις Πρόεδρε την ώρα να τα πούμε face to face – δεν στέκει. Ένα προσωπικό email μπορούσε να ξεκινήσει έναν οικονομικότατο για τον χρόνο του Πρόεδρου διάλογο. Αντίθετα, “Ανοικτή Επιστολή” γράφεις όταν θέλεις να πιέσεις δημόσια, να καταγγείλεις. Όταν πια δεν έχεις να περιμένεις τίποτα από τον “διάλογο”. Σ’ αυτό έχει απόλυτο δίκιο ο Παπαπέτρου, δεν χρειάζονταν η πολιτικάντικη δικαιολογία.
Ο Παπαπέτρου κλείνει την “ανοιχτή επιστολή” του συμβουλεύοντας τον Αναστασιάδη: “Το πολιτικό σου μέλλον και ελπίζω να το κατανοήσεις, είναι συνδεδεμένο με την λύση και όχι με τις προεδρικές εκλογές.”. Είναι όμως αυτή η “κατανόηση” το πρόβλημα;
“Ας μην κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας” γράφει ακόμα ο Παπαπέτρου, επαναλαμβάνοντας το αυτονόητο, ότι:
Εκείνο που αποφάσισε η Βουλή δεν είναι η διδασκαλία της ιστορίας σχετικά με το ενωτικό δημοψήφισμα. … είναι οι εορτασμοί για αυτήν την επέτειο.
Μόνο που δεν κοροϊδευόμαστε “μεταξύ μας”, ο Αναστασιάδης δεν απευθύνεται στον Παπαπέτρου. Ο Αναστασιάδης δεν διστάζει να προσθέσει την προσβολή στο αρχικό χαστούκι του κόμματος του στους τουρκοκύπριους, επειδή απευθύνεται σε ένα σημαντικό κομμάτι της παράταξης του, και πρέπει να χαϊδέψει τις χειρότερες εθνικιστικές προκαταλήψεις και ένστικτα τους, έστω και αν με τέτοιες ανοησίες προσβάλλει τον ίδιο του τον εαυτό.
Θεωρία δεύτερη: Φταίνε τα κόμματα, συγκεκριμένα ο ΔΗΣΥ.
Άμεσος, θυμωμένος και, ανακούφιση, καθόλου διπλωμάτης ο Κώστας Κωνσταντίνου στις 7 του Μάρτη στο Κατά Βαρβάρων του Πολίτη γράφει ότι ο ΔΗΣΥ είναι:
Ένα είδος πολιτικού σουπερμάρκετ στο οποίο βρίσκει κανείς από άτομα τα οποία αρθρώνουν σοβαρό πολιτικό λόγο, μέχρι άλλα τα οποία εκφράζουν τις πιο γραφικές, εμετικές και ρατσιστικές θέσεις.
Ένας εκ των τελευταίων, ο Θεμιστοκλέους, κάλεσε τις προάλλες δημόσια τον κόσμο να φτύσει όπου βρει (!) τη «γυνή» (sic) Ερατώ Μαρκουλλή, με αφορμή τη θέση της πως η απόφαση –λόγω αποχής του ΔΗΣΥ– για το Ενωτικό συνιστούσε «μίνι πραξικόπημα κατά των συνομιλιών».
Μετά από πολύ χέσιμο, ευχάριστο, χορταστικό, αναγκαίο χέσιμο του Θεμιστοκλέους και των ομοιών του, ο Κωνσταντίνου καταλήγει:
Το ερώτημα είναι για πόσες ψήφους πουλιέται πλέον ο ΔΗΣΥ… εξευτελίζεται από τέτοιες άθλιες «πολιτικές» διαγωγές …
Στην Πινδάρου υπάρχει ένα κόμμα. Και είναι στιγμές που φαίνεται απίστευτα γελοίο το κόμμα αυτό. Αλλά δεν φταίει κανείς άλλος. Μόνο εκείνο.
Θεωρία τρίτη, με τα λόγια του Αβέρωφ Νεοφύτου στο Κεντρικό δελτίο του ΡΙΚ στις 14/1/2016. Ο οποίος, να επισημάνω στον Κώστα Κωνσταντίνου, νομίζω πως αυτή τη φορά “αρθρώνει σοβαρό πολιτικό λόγο”:
[παρουσιαστής] Ο πρόεδρος του ΔΗΣΥ Αβέρωφ Νεοφύτου κλήθηκε να σχολιάσει τη συμπεριφορά 3 βουλευτών του ΔΗΣΥ [ένας από τους οποίους ο Θεμιστοκλέους]. Τόνισε ότι δεν προχώρησε σε διαγραφές βουλευτών από το κόμμα γιατί δεν θα μπορούσε ποτέ να προσθέσει πολιτικούς πόντους προσωπικούς εις βάρος του τόπου….
[Αβέρωφ Νεοφύτου] «όλα τα κρίσιμα νομοσχέδια κρίθηκαν στη βουλή με 1 ψήφο. Αν αύριο έχω μια κοινοβουλευτική ομάδα όχι των 20 αλλά των 17 και των 16 … στα κρίσιμα που έχουμε … για τις μεταρρυθμίσεις στη δημόσια υπηρεσία, όταν αυτούς που θα αποκεφαλίσω εκείνοι από προσωπική μαγκιά θα καταψηφίζουν κρίσιμα νομοσχέδια που θα οδηγήσουν ενδεχομένως στην τελική ευθεία στην αποσταθεροποίηση της χώρας, ποια είναι τα κριτήρια μας;».
Ενώ κατά τον Πολίτη 20/1/2016 ο Α. Νεοφύτου δήλωσε επίσης πως “ο ΔΗΣΥ δεν είχε την πολυτέλεια να προχωρεί σε… αποκεφαλισμούς, αφού χρειαζόταν και την τελευταία ψήφο για την υπερψήφιση των μνημονιακών νομοσχεδίων“
Κάθε αριστερός ξέρει ότι ο “τόπος” και η “αποσταθεροποίηση της χώρας” σε δεξιά χείλη είναι ψευδώνυμα των συμφερόντων των μεγαλοεπιχειρηματιών. Μη το ψάχνετε λοιπόν στις προσωπικές φιλοδοξίες ή στις γελοίες και αναξιοπρεπείς κομματικές συμπεριφορές. Ψάξτε το στην ικανοποίηση ζωτικών “μνημονιακών” αναγκών της άρχουσας καπιταλιστικής τάξης, και στην ανάγκη το σημαντικότερο κόμμα της να λειτουργεί υπεύθυνα, τόσο που να θυσιάζει ακόμα και την αξιοπρέπεια της ηγεσίας του.
Γράφει: Αλμπέρτο Φλορεντίν
