“Και τα παιδιά; Τι θα γίνει με τα παιδιά;”
… αυτή ήταν η πρώτη αντίδραση κάποιων φίλων από άλλο σχολείο, όταν τους ανακοίνωσα πως το σχολείο μου κλείνει. Για την ακρίβεια το σχολείο μου το κλείνουν! Και για να είμαι ακόμη πιο ακριβής, το σχολείο μου μού το κλείνουν! Επειδή στην πραγματικότητα, κάπως έτσι αισθανόμαστε εγώ και οι συμμαθητές μου: πως μας βγάζουν έξω από το σπίτι μας και μας κλείνουν και την πόρτα στα μούτρα ταυτόχρονα. Και μάλιστα, χωρίς πολλά πολλά, λες και δεν έχουμε κανένα δικαίωμα διαμαρτυρίας, εξηγήσεων, λόγου, κατάθεσης προτάσεων.
Αγαπητέ κύριε Υπουργέ Παιδείας και κυρία Επίτροπε Προστασίας των δικαιωμάτων του παιδιού, απευθύνομαι αποκλειστικά σ’ εσάς, καθότι με πολλές δράσεις σας και προκηρύξεις σας μας έχετε πείσει, εμάς τα παιδιά – μαθητές, πως σ΄ένα ευρωπαϊκό προηγμένο κράτος δικαίου κάνετε ό,τι καλύτερο μπορείτε για να διασφαλίσετε την άμεση πρόσβασή μας στην εκπαίδευση, στην παιδεία, στην ασφαλή διαβίωση, στη χαρά. Προσπαθείτε επίσης να μας πείσετε πως έχουμε κάθε δικαίωμα να διεκδικούμε με δημοκρατικό τρόπο τα δικαιώματά μας, να προασπιζόμαστε τις ιδέες μας και να αγωνιζόμαστε για τα δίκαιά μας. Μάλιστα, έξω από το σχολείο μας φιγουράρουν μέσα σε γιγάντιες σιδεροκατασκευασμένες κορνίζες προσωπικότητες της Επανάστασης του ’21, έτσι για να μην ξεχνούμε τον αγώνα και την αγωνιστικότητά τους και να παραδειγματιζόμαστε από την τόλμη και τον ηρωισμό τους.
Σας ερωτώ, λοιπόν, σε ποιο κατεδαφισμένο κτίριο της πόλης έχετε κηδέψει τους λόγους και τις προκηρύξεις σας όταν τώρα που βρισκόμαστε στην ώρα μηδέν της λειτουργίας του σχολείου μας, εσείς απουσιάζετε από κάθε προσκήνιο και κυρίως από το βήμα της δικής μας σκηνής. Μας μαθαίνετε πως έχουμε δικαίωμα στην αγκαλιά αλλά δεν μπήκατε στον κόπο να επισκεφτείτε τις φτωχές μας τάξεις για να μας “συμπαρασταθείτε” στην ατέλειωτη φρικτή έκπληξη της είδησης πως το σχολείο μας κλείνει. Λέτε πως έχουμε δικαίωμα στην παιδεία και πιστεύετε πως η παιδεία μας ολοκληρώνεται σε μια απλή πράξη μετακόμισης σε ένα άλλο σχολείο, γειτονικό, που μπορεί και να έχετε δίκαιο πως δεν είναι δα και τόσο τραγικό ή ανέφικτο, επειδή δεν είναι και τόσο μακριά, αλλά, φυσικά δε σας κατηγορώ που από τη ζεστή βολή του δικού σας σπιτιού και τη χλίδα του αυτοκινήτου σας αδυνατείτε να αντιληφθείτε τη δική μας πραγματική φτώχεια και δυσκολία ακόμη και στα πιο απλά, όπως ένα καινούριο ζευγάρι παπούτσια σε όλη μας τη ζωή. Κηρύττετε πως φροντίζετε την ασφαλή διαβίωση των παιδιών του τόπου αλλά είμαι βέβαιη πως δεν μπορείτε να υποψιαστείτε πως το σχολείο που μας κλείνετε υπήρξε για μας το καθημερινό παλατάκι των ονείρων και της ύπαρξής μας. Μιλάτε για τη χαρά του παιδιού και τη θέτετε κάθε χρόνο ανελλιπώς ως τον στόχο της σχολικής χρονιάς αλλά δε σκεφτήκατε ούτε στιγμή πως, διώχνοντάς μας από το σχολείο μας τόσο βεβιασμένα και σκληρά, μάς κλέβετε τη δική μας χαρά. Θα πείτε πως εκεί που θα πάμε θα την ξαναβρούμε την περιβόητη χαρά μας. Ναι, φυσικά! Επειδή, ξέρουμε καλά πως τις μικρές ή μεγάλες χαρές τις βρίσκουμε σε σοκολατένια αυγά ή στο λαχείο.
Έπειτα, προσπαθείτε να μας πείσετε πως πρέπει να αγωνιζόμαστε για τις ιδέες και τα πιστεύω μας αλλά δε θυμάμαι έστω και για μια στιγμή μέσα στο ντελίριο των τρελών πάρε δώσε του τελευταίου μήνα σχετικά με το κλείσιμο του σχολείου, να μας δώσατε την ευκαιρία να σας πούμε την άποψή μας για όλα όσα συμβαίνουν και μας αφορούν. Να σας πούμε πως πολύ μας θλίβει η οδυνηρή απόφαση για το κλείσιμο του σχολείου μας. Πως στις μέρες που ζούμε όχι μόνο δε θα έπρεπε να κλείνουν σχολεία αλλά να ανοίγουν όλο και περισσότερα, κάθε γειτονιά και σχολείο. Πως η απόφασή σας για μετακίνηση θα ταλαιπωρήσει τις φτωχές οικογένειές μας που η ύπαρξη του σχολείου δίπλα από τις δουλειές και τα σπίτια μας, τις αφήνει κάθε βράδυ στο κρεβάτι με μια έγνοια λιγότερη. Πως το μικρό μέγεθος του σχολείου μας, μάς επιτρέπει καλύτερα να βελτιώνουμε τις προσωπικότητες και να ικανοποιούμε τις όποιες ανάγκες μας καθώς η προσοχή των δασκάλων μας είναι όλη στραμμένη πάνω μας. Πως θα μπορούσατε, έστω, να μας δώσετε κάποιον χρόνο προετοιμασίας γι αυτήν την έξοδο, και συναισθηματικής και πρακτικής, πως θα μπορούσαμε να μοιραστούμε το σχολείο μας με άλλο σχολείο, το μεγάλο σχολείο και πως αυτό το μεγάλο σχολείο, το Πανεπιστήμιο, θα μπορούσε να αποτελέσει έμπνευση για εμάς. Πως θα μπρούσαμε μαζί να βρούμε άλλες λύσεις πιο προσβάσιμες και πιο απλές για τις μικρές ζωές μας. Πως, τέλος, σε ένα κράτος δημοκρατικό, όλοι μπορούν να έχουν τον λόγο και μαζί μέσα από διάλογο να βρίσκουν λύσεις που να εξυπηρετούν όλους χωρίς εκδορές, προβλήματα και αμφιβολίες. Πως θα μπορούσατε να διαλύσετε τους φόβους μας και τις υποψίες μας πως ζούμε σ’ ένα κράτος ανατολικού αναχρονιστικού τύπου, που τόσο άγρια πασκίσαμε εμείς και οι οικογένειές μας να γλιτώσουμε φτάνοντας εδώ, σ’ αυτήν την πόλη. Πως θα μπορούσατε, κύριε και κυρία, να θρέψετε μέσα μας με τον πιο πραγματικό και ουσιαστικό τρόπο την ελπίδα για μια ζωή βασισμένη σε δημοκρατικές και ηθικές αρχές, σε ανθρώπινες αρχές κι όχι σε αρχές μικροσυμφερόντων και αέναης τεχνοκρατικής λαιμαργίας.
- Μια ψυχή των εκπαιδευτηρίων Φανερωμένης
