Aν είχα παιδί θα ήθελα να ήταν κόρη, να είχε το όνομα της μάμας μου και τον χαρακτήρα της γιαγιάς μου, (της μάμας της μάμας μου).
Αλλά, δεν είναι αυτό το θέμα μας…
Γράφει: Γιώτα Δημητρίου
Αν είχα παιδί θα ήθελα να είχε δασκάλους που θα του μιλούσαν για την αλληλεγγύη, την αγάπη, την ισότητα και θα το μάθαιναν πρώτα απ΄ όλα να είναι καλός άνθρωπος και θα του καλλιεργούσαν πρωτίστως την συναισθηματική του νοημοσύνη.
Να του εξηγούσαν πως οι πολιτικοί της Τουρκίας είναι κακοί, αλλά οι άνθρωποι της χώρας είναι σαν και εμάς, (δηλαδή κάποιοι καλοί και κάποιοι κακοί), να του εξηγούσαν ότι για το μοιρασμένο νησί μας ευθύνονται και οι μεν και οι δε, οι σωβινιστές και απ’ τις δύο πλευρές.
Να το έπαιρναν από το χέρι και να έβαζαν δίπλα από τον συμμαθητή του/της, τον Αχμέτ και να του/της εξηγούσαν γιατί έφυγε από τη χώρα του και ήρθε στη δική μας.
Αν είχα παιδί θα ήθελα η χώρα μου μεριμνούσε για την ασφάλεια του, να μην το έστελνε στα 18 του σε στρατόπεδα να κρατά όπλα και να δέχεται bullying, για να προστατέψει την πατρίδα. Να του μάθαινε τι έστι πασιφισμός, ανθρώπινα δικαιώματα και να του εξηγούσαν πόσο πολύτιμο αγαθό είναι η ειρήνη. Ο στρατός να ήταν προσωπική του επιλογή και όχι αναγκαστικό μονοπάτι.
Αν είχα παιδί θα ήθελα η κοινωνία που θα το μεγάλωνα να ήξερε τι σημαίνει σεβασμός και ευγένεια.
Αν είχα παιδί θα το έπαιρνα σε διαδηλώσεις να δει πως το «καλύτερο αύριο» δεν έρχεται με delivery, αλλά το διεκδικείς.
Αν είχα παιδί θα ήθελα το εκπαιδευτικό μας σύστημα να του άφηνε χρόνο για τα χόμπυ του και για τέχνες που είναι οφέλιμες για την προσωπικότητα του και όχι να το αναγκάζει να παρακολουθεί 3 και 4 και 5 ιδιαίτερα μαθήματα (φροντιστήριο), από το γυμνάσιο.
Αν είχα παιδί δεν θα ανεχόμουν οι δάσκαλοι του να γράφουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατάρες και βρισιές και σχόλια του τύπου «παίξετε τον με όπλο τον μαλάκα», για συνάνθρωπο μας που αδίκως στοχοποιήθηκε, γιατί θα σκεφτόμουν: αν ένας εκπαιδευτικός εκφράζεται με τέτοιο τρόπο δημόσια, τι άραγε λέει σε μια τάξη με 20-25 παιδάκια;
Αν είχα παιδί, θα τρόμαζα να το μεγαλώνω στη Κύπρο του 2020 και πολύ πιθανότατα θα το έπαιρνα αλλού. Εκεί που τα βασικά και στοιχειώδη δεν είναι θέμα για συζήτηση, αλλά αυτονόητα.
Εκεί που η ανθρωπιά, η αξιοκρατία, η ωριμότητα, ο σεβασμός και η ευγένεια, «εν κοντά στο νου»…
