Η Ευρώπη βρίσκεται σε μια παρατεταμένη κρίση. Σε ποιο σημείο χάθηκε ο δρόμος και αφέθηκαν λαοί-συστατικά της Ευρωπαικής Ένωσης να ζούνε σε συνθήκες που οι ιδρυτές της θα απεύχονταν να δούνε; Που οδεύει η Ευρώπη σήμερα; Ποιές οι συνταγές σταθεροποίησης και ανάπτυξης;
Το CyDebates επικοινώνησε με τους 6 Κύπριους ευρωβουλευτές και τους κάλεσε σε διάλογο.
Τρίτο CyDebate με θέμα:
Quo vadis, Europe?
Τάκης Χατζηγεωργίου, GUE/NGL, ΑΚΕΛ:
“Είναι κακό στην Ευρώπη να χτίζεις παλάτια”
Λευτέρης Χριστοφόρου, EPP, ΔΗΣΥ:
“Η Ευρώπη ενώπιον ιστορικών προκλήσεων”
Νεοκλής Συλικιώτης GUE/NGL, ΑΚΕΛ:
“Η λιτότητα εξόντωσε τους λαούς. Απαιτείται αλλαγή πλεύσης”
Ελένη Θεοχάρους, EPP, ΔΗΣΥ:
“Δεν μπορούμε να «πουλούμε» Πολιτική και ευρωπαϊκά ιδανικά όταν μεγάλη μερίδα του κόσμου ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας”
Κώστας Μαυρίδης, S&D, ΔΗΚΟ:
“Η κρίση απαιτεί μια κοινή ευρωπαική πολιτική που να λαμβάνει υπόψη τις διαφορετικές ανάγκες των κρατών μελών”
Δημήτρης Παπαδάκης, S&D, ΕΔΕΚ:
“Οι πολίτες ήλπιζαν πως η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αποτελούσε την σωστική λέμβο σε δύσκολες στιγμές.”
Τάκης Χατζηγεωργίου, GUE/NGL, ΑΚΕΛ
Ο ευρωσκεπτικισμός διογκούται, διότι οι κυβερνήσεις των ισχυρών κρατών στην ΕΕ επιβάλλουν νεοφιλελεύθερες πολιτικές στέρησης και λιτότητας, που οδηγούν τους λαούς στη φτώχια και στην ανέχεια. Οι αξίες της κοινωνικής συνοχής και της αλληλεγγύης έχουν υποχωρήσει, κάτι που δυστυχώς έχουμε βιώσει και στην Κύπρο. Το ευρωπαϊκό όραμα πρέπει να αποκτήσει φιλολαϊκό περιεχόμενο διότι μόνο έτσι μπορεί να εμπνεύσει τα λαϊκά στρώματα. Για να αλλάξει όμως χρειάζεται τη βούληση των λαών, με εμπνευσμένες ηγεσίες. Ηγεσίες ικανές να κερδίσουν μερικές τουλάχιστο κυβερνήσεις στο χώρο. Εν όσω η αριστερά και ο προοδευτικός κόσμος αδυνατούν να συγκροτήσουν πλειοψηφία, το πρόβλημα θα παραμένει. Η ΕΕ είναι αυτό που είναι γιατί κυβερνιέται από την εκλεγεγμένη δεξιά.
Λευτέρης Χριστοφόρου, EPP, ΔΗΣΥ
Η ΕΕ ξεκίνησε την ύπαρξη της πάνω σε οικονομική βάση και μέχρι και την δεκαετία του ΄90 ήταν Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα .Για να ολοκληρωθεί πολιτικά η ΕΕ υπάρχει μακρύς δρόμος και απαιτείται τεράστια προσπάθεια λαμβάνοντας μάλιστα υπόψιν ότι ακόμη και σε οικονομικό επίπεδο δεν επήλθεν ακόμη ολοκλήρωση. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το γεγονός ότι μόνον 18 χώρες έχουν κοινό νόμισμα και βρίσκονται στην Ευρωζώνη, από τις 28 χώρες-μέλη .
Ήταν δεδομένο και παραδεκτό ότι σε μία ένωση 28 διαφορετικών κρατών ,κοινωνιών ,ταχυτήτων, νοοτροπιών και οικονομιών θα υπήρχαν ανυπέρβλητα προβλήματα και δυσκολίες. Είναι φυσικό επακόλουθο να λαμβάνονται αποφάσεις στην ΕΕ που δεν ικανοποιούν όλους τους πολίτες και όλους τους λαούς. Το ζήτημα είναι εμείς να προσπαθούμε ούτως ώστε οι πολιτικές που χαράσσονται στην Ευρώπη νάναι προς το συμφέρον των λαών και των κοινωνιών και όχι των μεγάλων συμφερόντων.
Ελένη Θεοχάρους, EPP, ΔΗΣΥ 
Λόγω της οικονομικής κρίσης και της ύφεσης οι πολιτικοί πειραματίζονται και η απομάκρυνση από την Πολιτική και από την έννοια της Ευρώπης μπορεί να θεωρηθεί ως φυσιολογικό επακόλουθο. Δεν μπορούμε όμως να “πουλούμε” Πολιτική και ευρωπαϊκά ιδανικά όταν μεγάλη μερίδα του κόσμου ζει κάτω από τα όρια της φτώχιας, αποτέλεσμα της κακής διαχείρισης από τις ηγεσίες της ΕΕ και από τα μέτρα λιτότητας που έχουν επιβληθεί από την τρόικα. Με συνθήκες οικονομικής κρίσης και φτωχοποίησης είναι πολύ δύσκολο να “απαιτήσουμε” από τους πολίτες να επιδείξουν εμπιστοσύνη. Η Οικονομία έχει καταστεί το επίκεντρο της πολιτικής και όλες οι άλλες παράμετροι έχουν υποχωρήσει.
Κώστας Μαυρίδης, S&D, ΔΗΚΟ
Η οικονομία είναι πολιτική! Είναι πρώτιστο στοιχείο στην πολιτική αντίληψη των πραγμάτων και την διαμόρφωση πολιτικής ιδεολογίας. Εκείνο όμως που σήμερα συντείνει στην αποστασιοποίηση των ευρωπαίων πολιτών και την μείωση της εμπιστοσύνης τους προς την ΕΕ είναι η οικονομική ψαλίδα -αντί για σύγκλιση- ανάμεσα στο οικονομικό επίπεδο των χωρών του πυρήνα της Ε.Ε. με εκείνο της περιφέρειας, ιδιαίτερα του ευρωπαικού νότου. Η πολιτική αντιπαράθεση δεν εστιάζεται πλέον στην ανισότητα εντός ενός κράτους μέλους αλλά στην γεωγραφική αντιπαράθεση των δύο ζωνών εντός της Ε.Ε. με διερευνόμενο το χάσμα στο οικονομικό τους επίπεδο.
Νεοκλής Συλικιώτης, GUE/NGL, ΑΚΕΛ 
Οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές της σκληρής λιτότητας που προωθεί η ΕΕ οδήγησαν στην απορρύθμιση της εργασίας, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, το ξεπούλημα της κρατικής περιουσίας και την αποβιομηχανοποίηση καταδικάζοντας τους λαούς της Ευρώπης στην φτώχεια, την ανεργία, την εξαθλίωση. Οι εν λόγω πολιτικές συνεχίζουν να προωθούνται καθώς εξυπηρετούν τα συμφέροντα των κυρίαρχων κύκλων. Είναι επόμενο λοιπόν οι πολίτες να χάσουν την εμπιστοσύνη τους. Η ομάδα της Ευρωπαϊκής Ενωτικής Αριστεράς κατακρίνει τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αντιμάχεται και παλεύει για την προώθηση πολιτικών προς όφελος των λαών.
Δημήτρης Παπαδάκης, S&D, ΕΔΕΚ
Οι πολίτες ήλπιζαν πως η Ένωση θα αποτελούσε την σωστική λέμβο σε δύσκολες στιγμές. Η οικονομική κρίση απέδειξε ότι οι “μερκελικές πολιτικές” τους βυθίζουν ακόμα περισσότερο. Η Ε.Ε είναι και μια Οικονομική Ένωση. Σε μια τέτοια εποχή, αυτή η πτυχή της θα βρισκόταν στο προσκήνιο. Αυτό που ζητούμε από την Ένωση είναι οικονομική ανάπτυξη αλλά μόνο μέσα από μια ευημερούσα και υγιή κοινωνία.
Γιατί οι πολιτικοί μηχανισμοί της ΕΕ απέτυχαν να προβλέψουν και να διαχειριστούν στην συνέχεια, προβλήματα που οδηγούν τεράστιους πληθυσμούς σε φτωχοποίηση και αποξένωση; Ποια είναι η θεραπεία;
Ελένη Θεοχάρους, EPP, ΔΗΣΥ
Δυστυχώς κανείς δεν περίμενε μια κρίση στον χρηματοοικονομικό και χρηματοπιστωτικό τομέα.
Λόγω της απουσίας των πολιτικών μηχανισμών και θεσμών στήριξης για την αντιμετώπιση μιας τέτοιας πρωτοφανούς κρίσης, η διαχείριση των προβλημάτων που προκύπτουν από αυτήν καθίσταται αδύνατη. Παράλληλα οι τεράστιες διαφορές ανάμεσα στα κράτη μέλη της ευρωζώνης δεν κατέστησαν δυνατή την εφαρμογή μιας ενιαίας φόρμουλας η οποία θα μπορούσε να αποτελέσει θεραπεία για αντιμετώπιση της κρίσης και την αποτροπή φτωχοποίησης και αποξένωσης πληθυσμών.
Η θεραπεία επικεντρώνεται στους νέους θεσμούς, όπως είναι ο Ενιαίος Εποπτικός Μηχανισμός για τις Τράπεζες, για την Εξυγίανση των Τραπεζών που διασφαλίζει τις συναλλαγές και τους καταθέτες. Για να προκύψει ανάπτυξη θα πρέπει να γίνει εξυγίανση. Πρέπει να υπάρχει σταθερό νομοθετικό και θεσμικό πλαίσιο δράσης.
Κώστας Μαυρίδης, S&D, ΔΗΚΟ
Σημαντικό μέρος της ευθύνης για τη σημερινή φτωχοποίηση έχουν τα ίδια τα κράτη μέλη που με την κατάχρηση και την υπερβολή της πίστωσης και του δανεισμού σε κρατικό και σε ιδιωτικό επίπεδο, υπερφόρτωσαν την οικονομία τους με δυσβάσταχτα χρέη που μόνο μια εξωπραγματική οικονομική ανάπτυξη θα μπορούσε να αποπληρώσει. Σε ευρωπαικό επίπεδο, από την κατασκευή της η Ε.Ε. και ιδιαίτερα η ευρωζώνη είχαν αδυναμίες στη λειτουργία της σε περίπτωση «κακοκαιρίας» στην οικονομία. Στην πραγματικότητα, η άσκηση μακροοικονομικής πολιτικής με κοινό νόμισμα και κοινή νομισματική πολιτική στα επιτόκια αλλά ταυτόχρονα με κατακερματισμένη ανά κράτος μέλος την τραπεζική αγορά και εποπτεία και τα δημοσιονομικά, καθιστούσαν ευάλωτη την ευρωπαική οικονομία σε περίπτωση ύφεσης. Συγκεκριμένα, καθιστούσε αδύνατη την χρήση σημαντικών εργαλείων άσκησης πολιτικής σε περιπτώσεις σοβαρής ύφεσης. Δυστυχώς, η Ε.Ε. αδυνατεί να προσφέρει θεραπεία σε κάθε μέλος στη βάσει των δικών του αναγκών αλλά περιορίζεται σε μια ενιαία στάση. Η παρέμβαση με ευρωπαικό δημόσιο χρήμα, στήριξη και έμπρακτη αλληλεγγύη με ευελιξία ώστε να αλλάξουν ορθολογιστικά οι προσδοκίες της αγοράς και να προκύψουν πολλαπλάσιες ιδιωτικές επενδύσεις σε παραγωγικά έργα, θα έδιναν θέσεις εργασίας που εκατομμύρια νέοι και γενικότερα ευρωπαίοι αναζητούν απεγνωσμένα.
Νεοκλής Συλικιώτης, GUE/NGL, ΑΚΕΛ
Απέτυχαν γιατί αυτό που οδήγησε τους λαούς στην φτωχοποίηση και αποξένωση είναι οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές που προωθούν οι κυρίαρχοι κύκλοι μέσω των ίδιων των μηχανισμών της ΕΕ. Η λύση στην κρίση βρίσκεται εκτός της ΤΡΟΙΚΑ, σε στρατηγικές που θα δώσουν ώθηση στην πραγματική οικονομία και την κοινωνική ανάπτυξη, θα ενισχύσουν ποιοτικά το βιοτικό επίπεδο και θα δώσουν προοπτική στους λαούς. Γι’ αυτά παλεύουμε με την δράση μας στα κοινοβούλια αλλά και μαζί με τον λαό σε κάθε μετερίζι αγώνα.
Δημήτρης Παπαδάκης, S&D, ΕΔΕΚ
Οι μηχανισμοί της Ένωσης λειτουργούν με νούμερα, όχι με ανθρώπινες προσεγγίσεις. Τα μέτρα λιτότητας των Τροικανών είναι απρόσωπα, δεν μπαίνουν στα σπίτια, δεν βλέπουν τα προβλήματα. Όμως δεν χωράμε όλοι στο ίδιο κουστούμι. Η λύση απλή, τα προβλήματα αφορούν ανθρώπους άρα πρέπει να αντιμετωπίζονται σε ανθρωποκεντρικό πλαίσιο.
Τάκης Χατζηγεωργίου, GUE/NGL, ΑΚΕΛ
Η αποτυχία πρόβλεψης και διαχείρισης της οικονομικής κρίσης είναι ακριβώς αποτέλεσμα αυτής της απουσίας φιλολαϊκού οράματος. Οι τράπεζες έχουν γίνει κράτη. Έχουμε ανάγκη τραπεζών υπό την διοίκηση των κοινωνιών. Καθαρές κουβέντες. Για να γίνει αυτό, έχουμε ανάγκη μιας, δύο – τριών προοδευτικών κυβερνήσεων που να το απαιτήσουν και να το επιβάλουν.
Λευτέρης Χριστοφόρου, EPP, ΔΗΣΥ
Παρά το ότι η ΕΕ παρουσιάζεται με κοινωνικές ευαισθησίες και ομολογουμένως και σε θεσμικό επίπεδο και στη πράξη με μεγάλες χρηματοδοτήσεις προγραμμάτων κοινωνικού περιεχομένου εντούτοις απέτυχε στην αποστολή της για ενίσχυση αδύναμων οικονομιών καθώς και στη μείωση του χάσματος μεταξύ των Βορείων πλουσίων χωρών και των φτωχών χωρών του Νότου.
Υπάρχει πραγματικά κοινοτική αλληλεγγύη; -οι πολίτες του νότου δεν θα το δέχονταν εύκολα.
Νεοκλής Συλικιώτης, GUE/NGL, ΑΚΕΛ
Η ΕΕ των πολλών ταχυτήτων, με την δραματική αύξηση της ανεργίας, την καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων, τα 25 εκατ. ανθρώπων κάτω από το όριο της φτώχειας, και την άνοδο της Ακροδεξιάς, έχει ανάγκη κοινοτική αλληλεγγύη. Όσο όμως η ΕΕ προωθεί βάρβαρες νεοφιλελεύθερες πολιτικές δεν μπορεί να υπάρξει κοινοτική αλληλεγγύη. Κοινοτική αλληλεγγύη σημαίνει σεβασμός και ενίσχυση των κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Περισσότερο κοινωνικό κράτος και επένδυση στην υγεία, την παιδεία και την ανάπτυξη προς όφελος των λαών. Σημαίνει τέρμα στις μνημονιακές νεοφιλελεύθερες πολιτικές. Αυτήν την κοινοτική αλληλεγγύη χρειάζονται και απαιτούν όλοι οι λαοί της Ευρώπης.
Δημήτρης Παπαδάκης, S&D, ΕΔΕΚ
Έχει τεθεί σε δεύτερη μοίρα. Οι Ευρωπαίοι εταίροι, δεν μας έτειναν χείρα βοηθείας. Όμως, τί έχουμε διεκδικήσει εμείς οι ίδιοι. Δεν μπορούμε να ζητάμε αλληλεγγύη αλλά να αδιαφορούμε και να μην διεκδικούμε. Υπάρχει κοινοτική αλληλεγγύη που δεν την έχουμε γευτεί, όμως δεν πρέπει να ξεχνούμε και τις δικές μας πολιτικές ευθύνες.
Τάκης Χατζηγεωργίου, GUE/NGL, ΑΚΕΛ
Δεν μπορεί να υπάρξει κοινοτική αλληλεγγύη όταν η επιδίωξη της αυξημένης κυριαρχίας ενός κράτους-μέλους ισοδυναμεί με αποδυνάμωση της κρατικής και οικονομικής κυριαρχίας ενός άλλου κράτους-μέλους. Και συνακόλουθα των οικονομικών δυνατοτήτων των πολιτών άλλου κράτους. Με αυτό ως δεδομένο όλοι θα στ΄ρεφονται εναντίον όλων.
Λευτέρης Χριστοφόρου, EPP, ΔΗΣΥ
Η κοινοτική Αλληλεγγύη δεν είναι δεδομένη αλλά οφείλεις να την διεκδικήσεις είτε στη προώθηση των οικονομικών ,κοινωνικών ζητημάτων είτε των εθνικών θεμάτων .Οι πολίτες του Νότου δικαίως αισθάνονται αδικημένοι αλλά μπορούμε να διεκδικήσουμε τα δίκαια μας και να επιτύχουμε την κοινοτική αλληλεγγύη.
Ελένη Θεοχάρους, EPP, ΔΗΣΥ
Δυστυχώς δεν υπάρχει κοινοτική αλληλεγγύη, στην λογική του ιδεαλιστικού. Πολλοί αισθάνονται ότι τα κράτη- μέλη, δεν επέδειξαν αλληλεγγύη προς τα κράτη που αντιμετώπιζαν προβλήματα. Αντιθέτως, ζήτησαν την επιβολή σκληρών μέτρων για να δώσουν δανεικά και επέβαλαν εξουθενωτική λιτότητα, χωρίς να λαμβάνουν υπ όψιν τις συνέπειες των μέτρων στους πληθυσμούς των χρεωκοπημένων κρατών που ετέθησαν σε μνημόνιο. Η διάλυση της ευρωζώνης ή η εκδίωξη κρατών όπως η Ελλάδα από την ευρωζώνη νομίζω θα ήταν χειρότερη επιλογή. Βεβαίως οι πληθυσμοί δεν οδηγήθηκαν στη φτωχοποίηση από τα μνημόνια, αλλά από τις λανθασμένες διοικήσεις και διαχειρίσεις. Και την διαφθορά. Στην οικονομική εξαθλίωση συνέτειναν επίσης η έλλειψη θεσμών προστασίας, η ανικανότητα των αξιωματούχων της ΕΕ, η έλλειψη προσωπικοτήτων, να διαχειριστούν τις κρίσεις. Ή να αποτρέψουν κρίσεις. Είχαν δημιουργήσει στον πολίτης μια ψεύτική ιδεαλιστική εικόνα. Όμως δεν είναι αυτή η ΕΕ.
Κώστας Μαυρίδης, S&D, ΔΗΚΟ
Η ΕΕ λειτουργεί με την ελάχιστη δημοκρατική νομιμοποίηση ώστε να γίνονται αποδεκτοί οι κανόνες λειτουργίας της από όλους π.χ. να τους αποδέχεται η Γερμανία και η Κύπρος. Σε τέτοιο πλαίσιο λειτουργίας υπάρχει περιορισμένη αλληλεγγύη τόσο για καθαρά πολιτικά θέματα αρχών όπως το Κυπριακό όπου οι θέσεις των ευρωπαικών θεσμικών οργάνων αρκετές φορές είναι «εμπλουτισμένες» με τις τουρκικές προκλητικές διεκδικήσεις γιατί υπεισέρχονται και άλλα συμφέροντα. Επίσης, στα της οικονομίας η αλληλεγγύη είναι περισσότερο επιφανειακή, ιδίως όταν το μέγεθος της οικονομίας είναι τόσο μικρό όπως της Κύπρου.
Τι σημαίνει η κρίση στην Ουκρανία ως προς την ΕΕ; Γιατί η Ρωσία είναι απέναντι αντί να είναι μαζί μας; Μήπως η ΕΕ υπηρετεί συμφέροντα εξωευρωπαικών παραγόντων που αντιστρατεύονται τη δική της ενοποίηση;
Τάκης Χατζηγεωργίου, GUE/NGL, ΑΚΕΛ
Μόνο πολιτικά μύωπες δεν θα μπορούσαν να δουν ότι το να υποδαυλίζεις την πολιτική κρίση στην Ουκρανία δεν θα οδηγούσε πουθενά αλλού παρά στην προσάρτηση της Κριμαίας από την Ρωσία. Η μέχρι στιγμής αξιολόγηση και διαχείριση των γεγονότων στην Ουκρανία από την Ευρωπαϊκή Ένωση παραπέμπει στην άποψη “προτιμότερη μισή Ουκρανία κοντά στην ΕΕ, παρά ολόκληρη και αλλού”. Από την άλλη ίσως και η Ρωσία θα μπορούσε να έπρεπε να επιδιώξει την συναίνεση που αρνούνταν.
Λευτέρης Χριστοφόρου, EPP, ΔΗΣΥ
Δεν είναι προς το συμφέρον της Ευρώπης και των Λαών της να συνεχισθεί η ένταση και η κρίση με τη Ρωσία .Την Ευρώπη με την Ρωσία την ενώνουν πολλά κοινά και πολλοί ισχυροί ιστορικοί δεσμοί . Η συνεργασία της Ευρώπης με τη Ρωσία πρέπει να επανοικοδομηθεί προ ς αμοιβαίο όφελος.
Ελένη Θεοχάρους, EPP, ΔΗΣΥ
Φαντάζει αδιανόητο το γεγονός ότι 25 χρόνια μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου, επέστρεψε στην Ευρώπη ο φόβος του πολέμου και πώς οι αρχές που έχουμε δεχθεί ως αυτονόητες βρίσκονται δυστυχώς και πάλι υπό αμφισβήτηση. Βεβαίως επιτρέψατε μου να σας θυμίσω ότι προ δεκαετίας και πλέον είχα δηλώσει επιστρέφοντας από την Κριμαία ότι ο επόμενος πόλεμος στην Ευρώπη θα έχει αφορμή την Κριμαία ή θα ξεκινήσει από την Κριμαία. Και βεβαίως όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία, αφορούν όλη την Ευρώπη. Η ΕΕ έκανε σοβαρά λάθη στην Ουκρανία. Δύσκολο τώρα να γυρίσουμε πίσω. Ούτε μπορούμε απλά να καθόμαστε και να παρακολουθούμε άπραγοι ενώ παραβιάζονται οι θεμελιώδεις αρχές της διεθνούς κοινότητας.
Οφείλουμε όλοι να σεβαστούμε την αυτοδιάθεση των λαών εκεί όπου μπορεί με βάσει το διεθνές δίκαιο να ασκηθεί.
Κώστας Μαυρίδης, S&D, ΔΗΚΟ
Η κρίση στην Ουκρανία ανέδειξε μεταξύ άλλων ότι ο Πούτιν είναι έτοιμος να προασπιστεί τα ρωσικά συμφέροντα με ενεργοποίηση παραστρατιωτικών και στρατιωτικών δυνάμεων εφόσον κρίνει ότι κινδυνεύει ο πυρήνας του. Από την άλλη ανέδειξε πόση μεγάλη εξάρτυση υπάρχει της Ε.Ε. προς την Ρωσία λόγω της ανάγκης για ροή φυσικού αερίου.
Νεοκλής Συλικιώτης, GUE/NGL, ΑΚΕΛ
Αντί αλληλεγγύης, οι κυρίαρχοι κύκλοι της ΕΕ γίνονται ουρά της πολιτικής ΗΠΑ-ΝΑΤΟ, αντιστρατεύονται τα συμφέροντα των λαών της Ευρώπης και παρεμβαίνουν στα εσωτερικά της Ουκρανίας. Στόχο ο έλεγχος των ενεργειακών πηγών και διόδων καθώς και η απόσπαση της χώρας από τη ρωσική επιρροή και η ενσωμάτωσή της στο ευρωατλαντικό μπλόκ. Είναι λοιπόν συνένοχοι στην κρίση, τις συνέπειες της οποίας πληρώνει ο ουκρανικός λαός. ΑΚΕΛ και GUE-NGL απαιτούμε τον τερματισμό των ξένων επεμβάσεων αλλά και κάθε μορφής στήριξη στις αντιδημοκρατικές ενέργειες της ουκρανικής κυβέρνησης.
Δημήτρης Παπαδάκης, S&D, ΕΔΕΚ
Οι κυρώσεις της Ε.Ε. δείχνουν την αντίδραση της. Εμείς θέσαμε το θέμα των κυρώσεων απέναντι στην Ρωσία, που γύρισαν μπούμεραγκ στην οικονομία των κρατών. Τονίσαμε ότι η Ένωση τηρεί πολιτική δύο μέτρων στα θέματα Ουκρανίας και Κύπρου.
Η Ε.Ε αποτελείται από κράτη τα οποία έχουν τα δικά τους συμφέροντα. Θα ήμασταν αφελείς αν πιστεύαμε το αντίθετο.
Η Ρωσία είναι φίλη της Κύπρου και γι αυτό η πολιτική της Κυβέρνησης δεν θα πρέπει να παραμείνει μονοδιάστατη και Αμερικανολατρική. Φυσικά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι υπάρχουν και τα συμφέροντα της Ρωσίας που την οδηγούν σε συμφωνίες με την Τουρκία.
Ποια είναι η συνέπεια του γεγονότος ότι μια μεγάλη χώρα δεν έχει την πολιτική νομιμοποίηση να ηγείται αλλά οικονομικά είναι η μόνη που μπορεί να ηγείται (Γερμανία), μια άλλη χώρα που έχει τη νομιμοποίηση να ηγείται, διότι μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο λειτούργησε ως κέντρο των αλλαγών στην Ευρώπη και ως προστάτης της αμφισβήτησης και των πολιτικών ελευθεριών, δεν έχει την οικονομική δύναμη να το κάνει (Γαλλία), και μια άλλη μεγάλη χώρα δεν συμφιλιώθηκε ακόμη πολιτικά με την ιδέα ότι μετέχει στην Ευρώπη. Δεν έχει αποδεχθεί ακόμη ότι δεν είναι ο μόνος εκπρόσωπος του ορθού για όλα στον κόσμο. (Μεγάλη Βρετανία)
Ελένη Θεοχάρους, EPP, ΔΗΣΥ
Η ερώτηση σας είναι υποκειμενική στην προσέγγιση των ιστορικών δεδομένων και αφοριστική για τις έννοιες. Ηγείται πάντοτε ο ισχυρός.
Οι Γερμανοί έκαναν καλύτερη διαχείριση των προβλημάτων τους, καλύτερη εκμετάλλευση των δυνατοτήτων τους και δεν παρασύρθηκαν στον υπερκαταναλωτισμό όπως λέγεται για τους λαούς του νότου.
Οι Γερμανοί θα συμφωνήσω ότι είναι σκληροί και ότι θα ήταν δυνατό να τηρούν μια πιο ήπια πολιτική, όμως η στάση τους αυτή και ο ηγετικός ρόλος που αναλαμβάνουν τροφοδοτήθηκε και από τα λάθη των υπολοίπων. Φαινόμενα ηγεμονισμού εκδηλώνονται βέβαια από του Γερμανούς και άλλους ισχυρούς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και εγώ προσωπικά δεν τα αποδέχομαι και τα αντιπαλεύω. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε κανένα ηγεμονισμό σε βάρος των αρχών και αξιών, δηλαδή της δημοκρατίας και της ισότητας επί των οποίων είναι θεμελιωμένη η ΕΕ. Τώρα η Γαλλία και η Βρετανία συνεχίζουν να τηρούν τις πολιτικές που εφαρμόζουν πεισματικά τους δύο τελευταίους αιώνες επαναλαμβάνοντας τα ίδια λάθη.
Κώστας Μαυρίδης, S&D, ΔΗΚΟ
Κατ΄αρχήν, η οικονομική ευρωστία μιας μεγάλης χώρας μετατρέπεται σταδιακά σε πολιτική επικράτηση και ηγεμονία της. Ενώ η οικονομική δυσπραγία μιας άλλης, εύκολα και αναπόφευκτα την μετατρέπει σε ελεγχόμενη υπό την ηγεμονία της πρώτης. Έτσι λειτουργούν τα πράγματα την εποχή της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας. Και η Βρετανία μπορεί να είναι παρών και απούσα στην Ε.Ε. αλλά συνεχίζει να προωθεί αυστηρά δικές της πολιτικές και εις βάρος των αρχών επί των οποίων χτίστηκε η Ε.Ε.
Νεοκλής Συλικιώτης, GUE/NGL, ΑΚΕΛ
Κανένα κράτος-μέλος, δεν “νομιμοποιείται” να ποδηγετεί την ΕΕ επιβάλλοντας πολιτικές που αντιστρατεύονται τα συμφέροντα των λαών. Δυστυχώς σήμερα κυριαρχούν δύο τάσεις στην ΕΕ. Ορισμένες χώρες επιδιώκουν ισχυρότερη ενοποίηση, ομοσπονδιοποίηση της ΕΕ και προωθούν την εκχώρηση των εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων προκειμένου να εξυπηρετηθούν τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών κεφαλαίων και μονοπωλίων. Η άλλη τάση επιδιώκει την προώθηση συμφερόντων των μεγάλων κεφαλαίων που δραστηριοποιούνται στις χώρες τους. Και οι δυο όμως ευθύνονται για τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που εξόντωσαν τους λαούς. Η Ευρωπαϊκή Ενωτική Αριστερά δεν θέλει περισσότερη νεοφιλελεύθερη Ευρώπη. Επιδιώκουμε και παλεύουμε για αλλαγής πορείας προς το συμφέρον των λαών. Για την Ευρώπη της αλληλεγγύης, της ειρήνης, της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Δημήτρης Παπαδάκης, S&D, ΕΔΕΚ
Η Γερμανία κινεί τα νήματα γιατί έχει επιβληθεί λόγω της οικονομικής της δύναμης. Και στην χώρα μας και σε άλλα κράτη υπάρχουν θιασώτες της πολιτικής της Μέρκελ. Ας ενωθούν όλοι οι λαοί ενάντια στον “πολιτικό μερκελισμό”.
Αναφορικά με την Γαλλία, η δύναμη δεν είναι ανάλογη με την προσφορά της κάθε χώρας. Τα κράτη μέλη πρέπει να αντιμετωπίζονται ισότιμα.
Δεν πρόκειται να αλλάξουμε κουλτούρα ή νοοτροπία απέναντι στους Βρετανούς. Όταν παρουσιάζονται προβλήματα που πηγάζουν από τέτοιου είδους συμπεριφορές οφείλουμε να τα προσπερνούμε με τις πολιτικές μας.
Τάκης Χατζηγεωργίου, GUE/NGL, ΑΚΕΛ
Η συμμετρία της ασυμμετρίας. Έτσι είχε χαρακτηριστεί ο Γαλλογερμανικός άξονας προ της κρίσης στην ΕΕ. Από την μια είχες την Γαλλία, μια σημαντική αλλά αδύναμη οικονομικά πολιτική δύναμη (με βέτο στο Συμβούλιο ασφαλείας) και από την άλλη την Γερμανία που είχε μόνο οικονομική δύναμη. Και στην μέση η Βρετανία. Που μπορεί φαινομενικά να φαινόταν αμέτοχη στις εξελίξεις, αλλά στην ουσία λειτουργούσε ως αντίβαρο στην γαλλογερμανική σχέση προωθώντας τα δικά της συμφέροντα (θυμίζω το δικαίωμα αυτό-εξαίρεσης που πήρε το 1991 στο Μάαστριχτ το οποίο σε βάθος χρόνου δημιούργησε πολλές τρύπες στην ευρωπαϊκή ενοποίηση). Ακόμη και με την επανένωση της Γερμανίας (και την σταδιακή αναβάθμιση του πολιτικού της ρόλου) η γαλλογερμανική συμμαχία συνέχισε να οικοδομεί την πολιτική διακυβέρνηση της ΕΕ μέσα στο πλαίσιο του Ευρώ. Με την κρίση όμως καθάρισε το τοπίο. Έβαλε στο τραπέζι την ιδέα για μια Ευρώπη “δύο ταχυτήτων”. Φανέρωσε ότι η Γερμανία όταν δεν αποφασίζει μόνη, προτιμά να μιλά με τους Ολλανδούς και τους Φιλανδούς παρά με τον κατ’ επίφαση αριστερόστροφο Ολάντ. Και ίσως σε βάθος χρόνου να βολεύεται και με την Αγγλική ιδέα μιας Ευρωπαϊκής ‘Ένωσης με “ειδικές σχέσεις”. Αυτό που στ’ αλήθεια τελικά συμβαίνει είναι η διαχείριση της κατάστασης παρά η προσπάθεια να βρεθούν λύσεις.
Λευτέρης Χριστοφόρου, EPP, ΔΗΣΥ
Δυστυχώς και στην ΕΕ επικυριαρχεί το οικονομικό εκτόπισμα κάθε χώρας και οι παραδοσιακά μεγάλες σε μέγεθος ,πληθυσμό και οικονομίες χώρες κρατούν τα ηνία και πολλές φορές επιβάλλουν πολιτικές και αποφάσεις. Όμως πέραν τούτων οφείλουμε να τονίσουμε ότι και οι μικρές χώρες στην ΕΕ έχουν δύναμη και δυνατότητες είτε συνασπιζόμενες είτε χρησιμοποιώντας το όπλο των ‘μικρών κρατών πού είναι το βέτο.
CyDebates: Quo vadis, Europe?
Δείτε εδώ τα προηγούμενα CyDebates
