Η υστεροφημία, αποτελούσε για τους αρχαίους Έλληνες ένα από τα ύψιστα αγαθά του ανθρώπου, η οποία μάλιστα θεωρούταν ως το πέρασμά του στην αθανασία, καθώς εξυμνούσε το αποτύπωμα που άφησε στον τόπο του, όσο ήταν εν ζωή.
Και πράγματι, έστω και αν η βιολογική αθανασία δεν μπορεί να εξασφαλιστεί, οι πράξεις, οι αποφάσεις και οι δράσεις μας ενόσω αντέχουν ακόμη τα σαρκία μας, μπορούν να μας κρατήσουν ζωντανούς για πάντα είτε με αρνητικό είτε με θετικό πρόσημο.
Ο «φράκτης του Νουρή» όπως πολύ εύσχημα έχει χαρακτηριστεί,
