Μπαίνοντας στο καφενείο, λίγο πριν από τη συνάντησή μας, ακούμε μια γυναίκα να μιλάει άπταιστα ιταλικά με μια φίλη της. Στην κουβέντα και στον καφέ μάθαμε πως η Ελένη μιλάει τέσσερεις γλώσσες, πως έχει αγαπήσει πολύ και πως λατρεύει την Μπολόνια. «Δικός μας άνθρωπος», σκέφτομαι. Πήγαμε στη συνάντηση με ανυπομονησία, αλλά και κάπως κουμπωμένοι. Φύγαμε «γεμάτοι» και προβληματισμένοι. Γεμάτοι γιατί μάθαμε πια πέντε πράγματα παραπάνω για το πώς είναι να ζει ένας άνθρωπος σ’ ένα σώμα ξένο· και προβληματισμένοι γιατί για άλλη μια φορά συνειδητοποιήσαμε την κωλυσιεργία – ίσως και την άρνηση;
