Το έχετε δει να συμβαίνει ή το έχετε ζήσει: Η οικογένεια φτάνει χαρούμενη στην παραλία, το μικρό ξεχύνεται στην ακροθαλασσιά και δεν σταματά να παίζει με την άμμο και το νερό. Και όταν –λιγότερες ή περισσότερες ώρες μετά- του λέμε ότι είναι ώρα να φύγουμε, το παιδί αρνείται και ανάλογα με το ταμπεραμέντο του μπορεί να βουτήξει (ξανά) στο νερό ως πράξη αντίστασης ή να βάλει τα κλάματα! Είναι τα παιδιά μας κακομαθημένα ή υπάρχουν σοβαροί λόγοι που αγαπούν τόσο τη θάλασσα;
