Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο σε όλους τους μπαμπάδες που είναι παρόντες στη ζωή των παιδιών τους.
Στους μπαμπάδες που αν και νιώθουν φοβισμένοι στη θέα των νεογέννητων παιδιών τους, αν και δεν ξέρουν τι πρέπει να κάνουν, δεν θα ήθελαν να βρίσκονται πουθενά αλλού.
Στους μπαμπάδες που αφήνουν τη ζεστασιά του κρεβατιού τους τη νύχτα για να αλλάξουν πάνα στο μωρό τους, να το ταΐσουν και να το νανουρίσουν μέχρι να ξανακοιμηθεί.
Στους μπαμπάδες που νιώθουν την καρδιά τους να ραγίζει όταν το παιδί τους ζητάει τη μαμά και όχι τον μπαμπά,
